Het begint nattig woensdagmorgen als we onderweg gingen naar Hoofddorp. We zijn rond elf uur bij Cora en Peter, waar we lekker een bakkie doen. We rijden daarna met z’n vieren naar IJmuiden en als je dan denkt dat het vinden van de Felison Terminal simpel is, dan heb je het mis. Er zijn er namelijk twee (de andere is de Felison Cruise Terminal en een heel eind verder). De ene is voor de veerboten naar Newcastle en de andere ligt bijna aan het strand tegen de zuidpier aan. Na het raadplegen van twee als soldaat verklede blonde jochies moeten we “helemaal terug naar het Wok-restaurant en dan linksaf”. Kortom we komen er wel. Cora en Peter nemen de auto mee en wij gaan naar binnen. Trap op en daar wachten en dan hier beneden inchecken. “Wat moeten we dan boven?”, vragen we. Een gezondheidsformuliertje invullen. Kan niet beneden want “die hebben we hier niet”. Enorme trap of lift. Achterlijk geregeld dus. Daarna zijn we vrij snel ingecheckt en door de security. Om iets voor tweeën zijn we aan boord en in ons stateroom. De koffers zijn er ook vlot en we pakken ze uit nadat we een broodje hebben gegeten boven. De sloepenrol is om halfvier. Als we daar staan ontwaren we Cora en Peter met hun kennissen uit Velserbroek op het Pierewaaierspad tegenover de boot. We zwaaien en zij zwaaien terug als we uitvaren. Dat is rond halfvijf want we moesten wachten op een “late roeping” die nog aan boord moet. Als we ’s avonds in het restaurant zitten begint zelfs de zon te schijnen.

Donderdag 16 juli is het half bewolkt. Een heel rustige zeedag. We zijn veel buiten en lezen. We zien veel meeuwen en ook zeekoeten die net zo’n schreeuwgeluid maken als hun meerkoetneefjes. Ze duiken ook veelvuldig. Ik kijk naar een kookdemonstratie en ga ’s middags in het theater naar een presentatie over de eerste havens luisteren en kijken. We krijgen een door slechte vertaling een onleesbare Nederlandse brief over immigratie. We denken dat we ons maar gaan aanmelden als tekstredacteuren aan boord, want ook het menu bij het formal avondeten is heel klungelig (biefstuk wordt varkenshaas genoemd en tong is schar). J! We horen date r nog veel meer mensen gisteren de terminal niet konden vinden, ook de dame die het schip heeft laten wachten. Kortom we vermaken ons wel.

Vrijdag 17 juli vaen we iets over zessen de Firth of Forth in en door de dikke regenbuien zien we een paar vuurtoren en de spoorbrug die sinds een week of twee op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. We verzamelen na het ontbijt, laten ons ID-kaartje checken door de Britse grenscontrole en stappen in bus nummer 7 naar Falkirk. We kunnen vanaf de verkeersbrug de beroemde spoorbrug fotograferen. Het is ondertussen droog. We zijn om 10:15 in Falkirk en zien direct al restanten van de Antonine Wall. We stappen in een bootje dat met ons de kanaalverbinding tussen twee Schotse kanalen gaat doen. Leuke ervaring. Hieronder het verhaal.

Het Falkirk Wheel is een draaiende scheepslift genoemd naar de stad Falkirk in centraal-Schotland (ergens tussen Edinburgh en Glasgow in). De lift verbindt het Forth and Clyde Canal met het Union Canal. De scheepslift werd voltooid in 2002. De volledige realisatie van het project kostte 84,5 miljoen Engelse pond. Voorheen (tot de jaren dertig) waren deze kanalen verbonden met behulp van elf sluizen. De lift brengt boten 24 meter omhoog, maar het Union Canal is nog 11 meter hoger dan het aquaduct bij de lift, dus de boten moeten nog een keer door een sluis. Dit komt door de Antonine Wall, een van de muren met forten uit de Romeinse tijd. Door dat stuk historie kon men niet graven. Het Falkirk Wheel is de enige roterende scheepslift ter wereld en wordt beschouwd als een uniek kunstwerk.

Iemand uit de bus breekt een pols bij het uitstappen uit de bus. Ze is net zo eigenwijs als ik in 2007, want ze weigert in het ziekenhuis te blijven en vervolgt gewoon de cruise. Komt wel goed! Na het bootrondje dat ook onder de Antonine Wall doorgaat, lopen veel mensen (inclusief Jan) nog naar de Romeinse muurresten. We rijden daarna (later dan gepland) terug naar het schip over de Kincardyne bridge en door Culross. We lunchen met een frietje bij het zwembad.

We had a wet start driving to Hoofddorp first, where our friends Cora and Peter live. They took us to Ijmuiden where the locks are that form the beginning of the canal to Amsterdam. We were on board the Prinsendam just before 2 pm. The safety drill was at 3:30 pm and we left the harbour at about 4:30. While having dinner the sun started shining over the North sea.

Thursday July 16^th is a sea day, some clouds but the afternoon is mainly sunny. We follow a cooking demonstration and listen to a presentation about the first three harbours. We get all the information in very badly translated Dutch. Jan asks reception to give us the English version for the rest of the cruise. We have a very nice dinner and hear that we were not the only ones that could not find the terminal yesterday J.

On the 17^th we are in Rosyth near Edinburgh and we are close to the Forth Bridge that was only two weeks ago appointed a UNESCO Worl Heritage. We have an excursion and we get in the bus for the short drive across the river to Falkirk (with good sights of the famous bridge). At the Falkirk Wheel we get on a boat to go from one Scottish canal to another. Here is the story:

The Falkirk Wheel is a rotating boat lift in Scotland, connecting the Forth and Clyde Canal with the Union Canal. The lift, named after the nearby town of Falkirk in central Scotland (between Edinburgh and Glasgow), opened in 2002. It reconnects the two canals for the first time since the 1930s (11 locks) as part of the Millennium Link project. The wheel raises boats by 24 metres (79ft), but the Union Canal is still 11 metres (36ft) higher than the aqueduct which meets the wheel. Boats must also pass through a pair of locks between the top of the wheel and the Union Canal. This is due to the Antonine Wall, one of the walls from Roman times through which they obviously could not drill. The Falkirk Wheel is the only rotating boat lift of its kind in the world.

Jan and a lot of other people walk up to the Antonine Wall. We drive back across another bridge and through the village of Culross.